Marilena Nardi, dit jaar de voorzitter van onze jury.
Ze is tekenaar, illustrator en docent aan de Academie voor Schone Kunsten in Venetië. Zij tekende voor talrijke tijdschriften zoals Diario, Corriere della Sera, L'Antitempo, Il Fatto Quo-tidiano. Ze werkte of werkt nog steeds samen met Erbacce, Left, Cartoon Movement, Siné Madame, Siné Mensuel, Espoir en Le Monde. Sinds 15 september 2020 werkt ze regelmatig samen met de krant Domani onder leiding van Stefano Feltri.
Ze werd onder meer bekroond met de eerste prijs op de World Press Freedom Cartoon, Ottawa (in 2011 en 2022), de Forte dei Marmi prijs voor politieke satire (2013), de internationale persprijs op het 35e Internationale Salon van St-Just-le-Martel (2016) en de eerste prijs op onze 23e Euro-kartoenale Kruishouten (2021). In Caldas da Raínha Portugal won ze als eerste vrouw de World Press Cartoon (2018). Ze is lid van de netwerken Cartooning for Peace, United Sketches, France Cartoon en Librexpression/Libex.
En de persoon Marilena?
"In een cartoon zoek ik naar de beste combinatie tussen de grafische kwaliteit van de tekening en het idee dat door de tekening wordt uitgedrukt. 'Een tekening is een idee omgeven door een lijn'. Deze beschrijving komt niet van mij, maar ze drukt goed uit hoe de twee dingen, idee en uitvoering, samen moeten gaan.
Ik denk niet dat ik boodschappen heb om door te geven aan de volgende generaties. Maar ik heb wel dingen te zeggen tegen mijn tijdgenoten. Met mijn tekeningen probeer ik de aandacht te vestigen op zaken die ik belangrijk vind. Soms gaat het om een actueel thema, soms om meer universele thema's, zoals respect voor mensenrechten of minderheden. Ik pak deze zaken eerlijk en direct aan, neem een standpunt in en neem mijn verantwoordelijkheid.
Ik hou niet van tekeningen die in tweestrijd zijn (en dubbelzinnige kunstenaars), goed op de ene manier en ook op de tegenovergestelde manier (ik heb het vooral over satire, tekeningen die actuele kwesties behandelen). Sommige van mijn tekeningen hebben verschillende lagen. Ik geloof dat het de rol van de cartoonist is om als eerste te luisteren, om de politici en de machtigen te porren, om zich te richten op dingen die niet werken om ze te verbeteren.
De cartoonist, de perscartoonist, is niet echt een journalist (behalve in speciale gevallen) maar eerder een commentator en met zijn tekeningen kan hij heel vervelend zijn. Hij loopt soms enorme risico's, zoals bij het bloedbad in Charlie Hebdo, om het recht op vrije meningsuiting voor zichzelf en voor anderen te verdedigen. Censuur heeft altijd bestaan: zij varieert naar gelang van de wetten, de gebruiken en het democratisch karakter van een staat. Als de staat niet erg democratisch is, gaat het werk van een cartoonist juist over het verkrijgen van meer vrijheid voor zichzelf en voor alle anderen.
Wij leven in een tijdperk waarin beelden overheersen, maar mensen weten vaak niet hoe ze die moeten lezen en interpreteren. Cartoons zwerven over het web en verliezen de context waarin zij zijn gemaakt, om te worden gezien door mensen die niet dezelfde taal spreken of niet over genoeg culturele bagage beschikken om ze te ontcijferen. Ze worden gezien, maar niet begrepen.
Als er één ding is dat ik zou willen, afgezien van de butler..., zou ik willen dat mensen meer aandacht hadden, meer respect tonen, meer bereid zijn te begrijpen en te weten, en minder veroordelend zijn.